>>We Are Rising!<<

Foto: De Content Bakker

Op 1 juli was de aftrap van Wad van Ritme en hoe!

Het was een knallende start met een mooie groep mensen, geweldige muzikanten en een hartverwarmende openingsceremonie met cacao, verzorgd door The TwinSisters, Jissy & Shari en muzikaal begeleid door zangeres en muzikant DINA.

Er is de hele avond heerlijk vrij gedanst. Bij de bar stond fruitwater klaar en waren er kleine hapjes om de avond goed door te komen in de midzomerhitte. In de crypte van de Michaëlskerk was het lekker koel, de perfecte plek om af te koelen en even te rusten op de kleedjes met kussentjes.

Ook was er hier ruimte voor verdieping: je kon een orakelkaart trekken en zo het gesprek met jezelf of een ander verdiepen. Dit hielp velen om de verbinding met zichzelf en met anderen te versterken. Eén van de gasten had zelfs zijn eigen sjamanendrum meegenomen, en bracht daar een prachtig, spontaan optreden. Dit gaf de crypte een magische, bijna betoverende sfeer.

Juist de vrije inbreng van alle aanwezigen maakte dat alles zo mooi samenkwam. En dat is ook opgemerkt: er verscheen een prachtig artikel in het Noordhollands Dagblad, met maar liefst twee volle pagina’s én een grote plek op de voorpagina! Wat een compliment en erkenning!

Onbekend maakt onbemind

Een krachtige start dus... maar het riep ook wat reacties op. Ik kan me voorstellen dat als je niet bekend bent met bepaalde gebruiken zoals cacao, orakelkaarten, sjamanendrums of ecstatic dance, je even met je ogen knippert. Maar het woord ‘heiligschennis’ viel in een van de reacties, en dat raakte me. Juist omdat de avond zó vriendelijk, vreugdevol en vrij was. Een plek waar mensen elkaar mochten ontmoeten, samen dansten, zichzelf konden zijn, mooie gesprekken voerden en echt in verbinding waren. Respectvol, integer, liefdevol.

Dankbaarheid werd uitgesproken, warme woorden gedeeld. Daarom voelde de negatieve reacties, naar aanleiding van het krantenartikel, ook zo vervreemdend.

Samen met Jissy en Shari heb ik hierover gefilosofeerd: wat maakt nou dat dit zulke reacties oproept? ‘Onbekend maakt onbemind’, zoals het gezegde gaat. En misschien speelt ook de eeuwenlange angst- en zwartmakerij rondom ‘hekserij’ een rol, of de ridiculisering van spiritualiteit die niet kerkgebonden is, met woorden als ‘zweefteef’. Die combinatie kan denk ik, bewust of onbewust, negatieve gevoelens losmaken.

Wat kun je dan doen? Liefdevol open blijven. Blijven delen waar het écht over gaat. Zonder te willen overtuigen, wat de ander ermee doet, is aan hen. En natuurlijk: trouw blijven aan je eigen pad, in vertrouwen.

Brandstapelangst

Voor mij persoonlijk... ik heb lang geworsteld met een soort *‘brandstapelangst’. Die steekt soms nog de kop op. Maar ik wil mezelf niet langer inperken. Ik wil in mijn kracht blijven staan. Dat er na zo’n artikel zoveel loskwam, was voor mij een test: hoe stevig sta ik in mijn jonge heksenschoentjes? 😊 Blijkbaar steviger dan ik dacht. Het helpt me juist om nóg meer in mijn kracht te gaan staan.

En eerlijk: ik had dit niet alleen gekund. Zonder mijn “fellow witches”, een prachtige groep vrouwen die elkaar vonden in gedeelde interesses en die elkaar kracht hebben gegeven, had ik hier misschien niet zo in gestaan. Dankbaar voor deze mooie vrouwen (ook mannen hoor!) om mij heen! We are RISING!!

LAMMAS

Dus: op naar het volgende jaarfeest, Lammas!

Op 1 augustus gaan we traditioneel zuurdesembrood bakken, het samen delen, en een moment nemen van dankbaarheid voor de eerste oogst.

Voor mij was dit eerste evenement van Wad van Ritme al een mooie eerste oogst waar ik zeer dankbaar voor ben! Wat is er voor jóu dit jaar ontstaan, en mag nu geoogst worden?

Meer info en aanmelden voor Lammas vind je >> HIER <<

*Brandstapelangst:

Brandstapelangst is een term die vaak gebruikt wordt in spirituele of vrouwencirkels om een diepliggende, vaak onbewuste angst te beschrijven om je authentieke zelf te laten zien, vooral als dat te maken heeft met spiritualiteit, intuïtie, vrouwelijke kracht of "anders-zijn".

Het verwijst symbolisch (en historisch) naar de tijd waarin vrouwen die als "heks" werden bestempeld, vervolgd en zelfs levend verbrand werden op de brandstapel. Deze vervolgingen hebben diepe sporen nagelaten, niet alleen letterlijk, maar ook energetisch en cultureel.

Zelfs nu nog voelen veel vrouwen (en ook mannen) angst om zich vrijuit spiritueel, intuïtief of creatief te uiten, uit angst voor afwijzing, oordeel of “anders gevonden” te worden.

Brandstapelangst is dus geen officiële diagnose, maar een gevoelsmatige, collectieve erfenis. Het herkennen en benoemen ervan helpt mensen om die oude angst los te laten en wél hun plek in te nemen; krachtig, open en in verbinding met zichzelf en anderen.